procieo

prō-cĭĕo, no perf., cĭtum, 2, v. a., to call forth, demand (post-class.): matrem procitum plurimi venerunt, Liv. Andron. ap. Paul. ex Fest. p. 225 Müll. (a transl. of the Homeric tossoi mêter emên mnôntai, Od. 1, 248).—

II.

Procitum testamentum dicebatur velut procatum, provocatum, id est irritum ac ruptum, Paul. ex Fest. p. 225 Müll.